بحثمان كه ميشد...
حرفهاى دلمان را...
به زبانِ آهنگ براى يكديگر ميفرستاديم...
من با ترانه هاى انتخابى ام تصدقش ميرفتم و او تا ميتوانست ناز ميكرد...
آنقدر اين بازىِ شيرين ادامه داشت
تا مجبور ميشدم برايش بنويسم:
+آشتى؟
-آشتى!!
هميشه بحث كردن مشكل را حل نميكند...
گاهى بايد حرفِ دلمان را بسِپاريم...
به نُت ها...
به ترانه ها...
به آنهايى كه دقيقاً همانجايى كه لال ميشويم...
به كمكمان مى آيند...
آنهايى كه انگار داستان زندگيمان را از بَر كرده اند...
شيرين است...
يكبار امتحان كنيد...
\"زبانِ آهنگ ها را\"
ما که ندیده ایم...